Atamadım seni içimden.
Her seferinde bir parçan kaldı yüreğimde.
Ben nekadar parçalayıp söküp atmak istesemde,
Tüm anıları silip süpürsemde,
Nasıl kaldı bilmem ama;
Bir parçan kaldı!
Bir parçan kaldı yüreğimde, kıyıda, köşede, bir yerde.
Birde silik bir izin benliğimde.
Kimi zaman söz geçiremediğimde öfkeme,
Kimi zaman yalnızlığın sessizliginde,
Bazende coşkulu sevincimde,
Bir araya gelip birleştiler;
O küçücük parçan ve belirsiz izin.
Önce büyüyüp yeşerdiler,
Fidan oldular, dal oldular,
Sonrada yanan kor oldular; yüreğimde.
Günlerce dağladılar bedenimi benliğimi.
Dost düşman görmesin diye çaresizliğimi!
Sığınırdım bir dört duvar arasına.
Ben duvara bakarım, duvar bana bakar.
İçimdeki ateş duvarıda yakar, benide yakar.
Göz yaşlarım pınar olur, sel olur,
Onlarda söndüremez bu alevi.
Sora birden günler; gece olur, gündüz olur.
Bir ses duyarım bazen! hayal olur, gerçek olur.
Yattığım yer kuş tüyü yatak olur, kuru buz olur.
Aniden düşerim bir karanlık boşluğa!
Haykırsam sesim çıkmaz!
Elimi atsam bir yere tutunmaz!
Uzayıp giderken zaman umutsuz;
Uyanırım yavaş, yavaş, kaygısız, sorumsuz.
Ağzım dilim kupkuru.
Yüreğimde sönmüş korun sıcaklığı.
Sonra atarım kendimi sokaklara.
Kaç gece, kaç güdüz geçtiğini bilmeden,
Sızıp kalınca bir odada;
Yürümek iyi geliyor yollarda.
Hem nedense!
Hayalin pençelemez artık benliğimi.
Kor alevin yakmaz yüreğimi.
Her seferinde seni içimden atmak,
Her şeyini sildiğimi hissetmek,
Aslında canımı acıtıyor.
Seni unutmak için ne yaptıysam;
Yinede senden birşeyler kalıyor.
İşte bunun adı aşk, bunun adı sevmek.
İrfan Aydoğan
doktor0906@hotmail.com
